Pora umierać 2007

Świetny… – …choć to może złe słowo aby opisać ten film… Nie sądziłam, że można oglądać na ekranie przez półtorej godziny staruszkę i psa. A jednak. Może się zarówno pośmiać jak i wzruszyć. Gorąco polecam każdemu.

Film o tym, jak na stare lata zostajemy sami, a dzieci, jedyne o czym myślą, to aby wykorzystać nas do 0. Pani Danusia jak zwykle wybitnie zagrała :)

Mistrzostwo. Przykłada jak w formie kameralnej i to filmowej, nie teatralnej, można pokazać przemijanie i starość. Danuta Szaflarska potwierdza swą wielką klasę. Na kolana pokpiwający! Zdjęcia w tym filmie to majstersztyk.

Szkoda czasu ! Chyba że ktoś jest emerytem i chce umierać ? To może obejrzeć to coś ? Ja nie polecam !

„Umierać? Ani mi się śni!” – Pytanie starszej pani „wygrałam czy przegrałam życie” pozostaje pytaniem retorycznym…
W obrazie zastosowano na początku ciekawy zabieg symultaniczności (tzw.strumienia świadomości), gdzie część jednego monologu wewnętrznego bohaterki nakłada się na drugi, co jednak nie przeszkadza widzowi w odbiorze. Mimo szarości obrazu i „szarej rzeczywistości” film jest pełen optymizmu… Cytat wykorzystany jako tytuł komentarza najlepiej oddaje charakter i stosunek bohaterki do życia.
Świetna kreacja legendy polskiego filmu Danuty Szaflarskiej (ale któż dzisiaj pamięta „Skarb” czy „Zakazane piosenki”?!)
Dla zadumy, której dzisiaj nam brakuje i ukojenia nerwów, polecam, choć to kino autorskie nie przez wszystkich cenione i lubiane. Poza tym, któż myśli o starości mając lat 20?
A może czasami warto? Przecież nikogo z nas to nie minie!